۱۳۸۳ اسفند ۱۰, دوشنبه

خواب من

این متنی که می نویسم خوابیه که آخرای تابستون دیدم.

خیلی منو متاثر کرد.

چه حوصله تون میکشه چه نمی کشه حتما بخونینش:

نمی دونم خوابم با چی شروع شد.
فقط دیدم که توی یه قبرستون هستم و فهمیده م که مرده م.
قبر خودمو دیدم.
یه تخته سنگی که دورش چمن سبز شده بود.
یعنی کل قبر های اونجا اون جوری بود.

بعدش بر گشتم به سمت یه گوشه ای از قبرستون.
حالت یه دروازه بود که با کسایی که اونجا بودن می رفتیم توش.

بعد از اون دیدم که خودم تنها هستم.
یه مردی پشت میز نشسته بود و من که رسیدم اعمال نامه مو داد بهم.
توی اون نگاه کردم.
توی خواب عجیب نبود، ولی شاید برای شما جالب باشه.
برگه، شبیه برگه های تست زنی بود.
اکثر خونه ها هم خالی بود.
بعد مرده نمره مو گفت.
شده بودم .12
از صد.
بعد مرده گفت که بهت میدم 23. (این نشونه ی بخشندگی خدا بود)
یه برگه رو هم دیدم که حالت اولویت بندی نمره ها بود.
اولویت اول "رفتار با پدر و مادر" بود.
بقیه ش اصلا یادم نمیاد که چی بود.

بعد اونجا رو ترک کردیم و به اتاق بعدی رفتیم.
اینجا یه میز دیگه بود که اینبار یه زنه پشت میز بود.
باور کنید توی خواب خیلی ناراحت بودم.
بعد همون زنه اعمال نامه مو دید و گفت که مثل زبان انگلیسی که از پایه شروع می کنی و به پیشرفته میری، باید یه مدتی رو توی جهنم بگذرونی و بعد به بهشت میری.

اون اتاق دو تا در داشت.
در سمت راست به بهشت می رفت و در سمت چپ به جهنم.
وارد در سمت چپ شدم.
راهرو یی بود که سمت چپش یه اتاق داشت.
وارد اون اتاق شدیم.
مردم اونجا بودن.
اون تو که نشسته بودم،
صداهای جهنم رو می شنیدم، (صدا هایی مثل صدای اره برقی)
تنم می لرزید.

منتظر شدیم تا همه اومدن و بعد به سمت خود جهنم رفتیم.
از آتیش و اینا خبری نبود.
در عوضش اونجا مثل ساختمون های نیمه کاره بود و چند تا هم ستون داشت.
به من یه پتک دادن که باید با اون پتک یه تیر آهن رو دور یکی از ستون ها گرد می کرد.
تیر آهنه هم حالت بالشی داشت.
وقتی تغییر شکل می داد به حالت اولش بر می گشت.
آدمای دیگه هم بودن.
با عذاب های بد تر از من.

ولی باور کنین...
من گفتم آتیش اونجا نبود،
ولی حسرت اینکه چرا اینکار رو کردم، چرا اون کار رو نکردم.
بدترین آتیشاست.
خیلی احساس بدی بود توی خوابم.
بعد از اون با بقیه به سمت دروازه ای مثل همون دروازه ی توی قبرستون رفتیم.
تفاوتش با اون، این بود که این دروازه تاریک بود و معلوم نبود چیزی ازش.
یه در هم سمت چپم بود.
از اون دره انگار تنهایی به دنیا بر گشتم.

این خواب، یه نمادی از جهنم بود.
و یه نمادی از روح من.
صبحش که از خواب پا شدم، خیلی گریه کردم.
همین الانم دستام داره می لرزه.
این خواب، یه نعمت الهی بود.

۱۳۸۳ اسفند ۹, یکشنبه

با حافظ

رسم عاشق کشی و شیوه شهز آشوبی/ جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

دوست داشتن یا عشق؟

اين دو يکی نيست...اشتباه نشود!
عشق همان دوست داشتن نيست
عشق رويائی است و دوست داشتن دنيائی
دوست داشتن با عشق مقايسه نمی شود که اگر بشود
از بين خواهد رفت
عشق خلقت خداست و دوست داشتن
خلقت عقل و دل انسان...
عشق همچون خدا يکی است و برای هر انسان
می تواند به تعداد انسانهای ديگر باشد
جدائی برای عشق مرگ است در حالی که
دوست داشتن می تواند برای مصلحت ديگری جدائی را تصميم بگيرد
عشق روحانی است ولی دوست داشتن جسمانی
جسم ميميرد ولی روح جاودانه است
کسی نمی تواند عشق را کنترل کند چرا که در عشق عقلی نيست
عشق را معنی کردن گناه است چرا که در لغات ناچيز زبان نمی گنجد
معنی کردن آن برابر با محدود کردن آن است
ولی دوست داشتن محتاج معنی کردن آن است
دوست داشتن با دل انسان است ولی عشق با جان....
عشق غرور را از انسان می زدايد ولی دوست داشتن با غرور رشد می کند
عشق از نظر خدا پاک است
و دوست داشتن از نظر انسان...
خدا عشق است و انسان دوست داشتن...
بدرستی که خدا برتر از انسان است....

-http://kimiya-shahab-farhan.blogfa.com/

یعنی چه؟

یکی برام کامنت گذاشته بود که "عاشورا تاسوعات مبارک باشه"
البته پاکش کردم.

چند روز پیش توی تاکسی نشسته بودم و رادیو روشن بود.
یارو می گفت:
"توی آمریکا لاتین هندی ها روز عاشورا به خیابونا می ریزن و پایکوبی می کنن.
تاریخ دانها به تاریخشون که نگاه می کنن می بینن که اجداد اینها مسلمون بودن و روز عاشورا مراسمی این چنین داشتن.
نسل ها گذشته و از اون عاشورا و عزاداری ها فقط همین به خیابون ریختن ها و شادی کردن ها مونده"

الانم داره به همین سمت میره.
اون عکسای چشم و ابرو خوشگلی که از اماما می کشن،
نوحه هایی که به درد شادی می خوره تا عزا و خیلی چیزای دیگه.
اصلا تا الانشم همینا بودن که اسلام و معنویت رو خراب کردن.

به قول بابام
وقتی می خوای چیزی رو بد بشناسونی،
ازش بد نگو،
ازش بد دفاع کن.

اسلامی که الان فقط توش حجاب رو نگاه می کنن.
دختری که یه کم روسری ش عقب میره میگن این دشمن خداست.
یا خیلی چیزای دیگه که خودتون بهتر می دونین.

اسلام اومد که به انسانها آزادی بده،
یا به عبارت بهتر جلوی ظلم رو بگیره.
بعد یه عده ای میان با اسم اسلام ظلم می کنن.
شرط می بندم به اسم اسلام خودشون تا پس فردا وبلاگ منو فیلتر می کنن.

دنیا داره به کجا میره؟

۱۳۸۳ اسفند ۸, شنبه

این یکی دیگه ارور نداره:
http://www.geocities.com/saeed_nb4000/tbm.mp3

عشق این نیست...

جدیدا از عشق خیلی بد تعریف می کنن.
مثلا همین سیاوش تو یکی از آهنگاش میگه:
"هرکی با زمزمه عشق، دو سه روزی عاشقم شد..."
یا مثلا یه جای دیگه:
"عشق اون باعث زجر همه دقایقم شد"

کسی که بخواد عشق دو سه روزه داشته باشه اصلا همون بهتر که از اول عاشق نشه.
اصلا عشق که دو سه روزه نیست.
حافظ میگه:
اگر پوسیده گردد استخوانم/ نگردد مهرت از جانم فراموش

اینا عشق نیست.
هر چی می خواین اسمشو بزارین ولی عشق نه...

عشق اصلا باعث زجر نمیشه.
یه جا خوندم که:
"عشق تنها مرضی است که بیمار از آن لذت می برد"
از یه جهت شاید راست بگه ( که بیمار لذت میبره)
ولی بخدا عشق مرض نیست.

مریضی اون چیزیه که اقلیت بهش دچار میشن، نه اکثریت...

یا توی خیلی از آهنگا شنیده م که میگن:
"می خوام تو مال من باشی...
فقط مال منی،
..."
این ها سلطه طلبیه...
اینها احساس سلطنت می خوان تا عشق.
می خوان به معشوق (!!) سلطنت کنن.

وقتی یه چیزی رو میشنویم یا یه کاری می خواین بکنیم،
بهترین کار بازگشت به فطرته.
ببینیم دلمون چی میگه.
همین فطرت ما بهترین راهنماست.
فطرتی که روح خدا توش دمیده شده.

"آب را گل نکنیم،
شاید این آب روان می رود پای سپیداری،
تا فرو شوید،
اندوه دلی..."

در اینجا سهراب سپهری -به نظر من- به همین روح و فطرت ما اشاره می کنه.
دقت کنین می فهمین.

امیدوارم همگی روحتون سرشار از امید و عشق باشه.
تا بعد

۱۳۸۳ اسفند ۱, شنبه

شب تاسوعا...

امروز رفته بودیم خونه مامان بزرگم.
می خواست نذری بپزه.
مادرم توی پخت غذا و من توی پخشش کمک کردم.
همین که در خونه ی همسایه ها نذری بدی هم کلی حال داره.

برگشتنی، با داییم اینا اومدیم.
توی راه به دسته ها برخورد کردیم.
وای،...
این شبا یه حال و هوای دیگه ای داره...
دوست داشتم از ماشین برم پایین و با عزادارا سینه بزنم.
شاید مامانم راست بگه.
عزای بزرگان هم شادی داره..
این شبا کلی خاطره س...
دسته ها رو که دیدم، یاد بچگیام افتادم..
اون زمان همش فکر و ذکرم توی این روزها این بود که یه زنجیر بخرم و برم دسته...
یادمه،
همش دوست داشتم برم توی صف بزرگترا وایسم؛
آخه می دیدم اونا مرتب زنجیر می زنن و بچه های ته صف نا مرتب.

فردا هم داریم میریم خونه ی اون یکی مادر بزرگم.
پدرم این دو-سه روز رو مرخصی گرفته تا با هم باشیم.
این روزا خود عشقه...

اینم آهنگی که گفته بودم (4/4 Rumba)

|Am| (A)تو با منی، |F|هر جا برم، |Dm| مهر تو بند|G| جونمه
|E|عشقت نمیره از سرم، |G|تو پوست و اسـ|C|ــتخونـ|E|ـمه

|Am|یه دم اگه |F|نبینمت، |Dm|یه دنیا |G|دلتنگت میشم
|E|نگاه دریایی تو،|G| آبیه روی|C| آتیـ|E|ــشم

|Am|واست دلم،|F|واست تنم، |Dm|واست تمام|G| زندگیم
از تو دوباره من شدم. |E|با تو تموم شد خستگیم

|Am|واست دلم،|F|واست تنم، |Dm|واست تمام|G| زندگیم
از تو دوباره من شدم. |E|با تو تموم شد خستگیم (B)

{موزیک}
|Am|نم نم بارون چشام، |G|گواه عشق پاکمه
|F|همنفس قسمت من! |E|دوست دارم یه عالمه

|Am|قشنگترین خاطره ها،|G| با تو و از تو گفتنه
|F|آرامش وجود من، |E|صدای تو شنفتنه

{موزیک}

|Am|نم نم بارون چشام، |G|گواه عشق پاکمه
|F|همنفس قسمت من! |E|دوست دارم یه عالمه

|Am|قشنگترین خاطره ها،|G| با تو و از تو گفتنه
|F|آرامش وجود من، |E|صدای تو شنفتنه

(A)-(B)

۱۳۸۳ بهمن ۲۶, دوشنبه

اعصابم خورده...

اعصابم خورده...
خیلی هم خورده....
دیگه دارن شورشو در میارن
تعطیل، تعطیل، تعطیل......
خسته شدم بابا...
کاراشون بر عکسه...
بجای بکارگیری ماشین های برف روبی و دعوت دانش آموزا به مدرسه، مدرسه ها رو تعطیل می کنن..
آخه سرما مگه چیه؟
فوقش دو تا لباس بیشتر می پوشیم دیگه..
آخه نمیشه که به خاطر یه برف کل سیستم کشور از کار بیفته....
تازه میگن کم سوخت مصرف کنید...
چی بگم والا....
اعصابم خورده..
خیلی هم خورده....

۱۳۸۳ بهمن ۲۵, یکشنبه

برفا هم دارن آب میشن....

حالم گرفته س.
اونهمه برف قشنگ دارن کم کم آب میشن.
حیاط مدرسه اول همه ش سفید بود.
حالا نصفشه...
خدا کنه این برف زیبا و دل انگیز دوباره بباره...

۱۳۸۳ بهمن ۲۱, چهارشنبه

خشت اول...

داشتم از کلاس زبان بر می گشتم.
به یه جمله از امام روی یه پلاکارد رو دیوار بر خوردم:
"احکام اسلام را انجام دهید و دیگران را هم وادار به انجام دادن آن کنید."
یاد یه شعر از سعدی افتادم:
"خشت اول گر نهد معمار کج/ تا ثریا می رود دیوار کج"

۱۳۸۳ بهمن ۱۹, دوشنبه

صحبتی با خدا...

شبی خواب دیدم که با خدا صحبت می کنم.

خدا گفت: "می خواهی با من صحبت کنی؟"
من گفتم:"اگر وقت داشته باشید".
خدا لبخندی زد و گفت:"وقت من بی نهایت است.
حال، چه سوالی از من داری؟"
گفتم:"چه چیزی بیشترشما را در مورد انسان شگفت زده میکند؟"
خدا گفت:
"اینکه انسانها از کودکی خسته می شوند،
و به سرعت رشد میکنند،
و دوباره آرزوی کودکی می کنند.

اینکه انسان ها سلامتی شان را برای پول از دست می دهند،
و سپس پول را برای بازگرداندن سلامتی به باد میدهند.

اینکه آنها با نگاهی نگران به آینده،
حال خود را از یاد می برند،
که دیگر نه در حال زندگی می کنند،
نه در آینده.

اینکه آنها طوری زندگی می کنند،
گویا هیچگاه نخواهند مرد،
و طوری میمیرند،
انگار هیچ هنگام نزیسته اند."

خدا دست مرا گرفت،
و برای مدتی بین ما سکوت حاکم بود.

سپس پرسیدم:
"به عنوان یک پدر چه درسهایی از زندگی برای فرزندانت داری؟"

خدا پاسخ داد:
"این که آنها نمی توانند کسی را عاشق خود کنند،
آنها باید به خودشان اجازه دوست داشته شدن دهند.

اینکه خوب نیست، مقایسه ی خود با دیگران.

اینکه ببخشایند، با تمرین بخشودن.

اینکه بدانند، چند ثانیه بیش طول نخواهد کشید که زخم عمیقی در دل کسی که دوستشان دارند، به جا بگذارند.
ولی ترمیم آن نیازمند سالها وقت خواهد بود.

بدانند که انسان ثروتمند،
کسی نیست که بیشترین را دارا ست،
بلکه به کمترین نیاز دارد.

اینکه کسانی هستند که از ته دل دوستشان دارند،
ولی نمی دانند که چگونه حسشان را ابراز کنند.

اینکه ممکن است دو نفربه یک جسم نگاه کنند،
و آن را به شکلهای مختلف ببینند.
بدانند که بخشودن دیگران کافی نیست،
بلکه باید بخشودن خود را نیز بیاموزند."

آرام گفتم: "از وقتی که به من دادید خیلی متشکرم."

سپس پرسیدم:
"چیز دیگری هست که بخواهید به فرزندان خود بگویید؟"

خدا لبخندی زد و پاسخ داد:
"بدانند که من اینجا هستم،
همیشه...."

برگردان از-- Interview with GOD

قلب من مال تو، این تنها یادگاره...

اینبار اگه خدا کنه،
اگه فقط نگاه کنه...
من دیگه هیچ چی نمی خوام...
حرفامو باور بکنه...

بهش میگم اگه بخواد،
چشمامو فرشش می کنم...
دلو به دریا می زنم،
میگم که عاشقش منم...
میگم که از همه سری...
تویی فقط دل می بری...
میمیرم اون روزی که تو...
از سر راهم بگذری...

قلب من، مال توست،
این تنها یادگاره...
اون منم که بی تو،
هر لحظه ش انتظاره...

ببین که بی تو نمیشه...
تنهای تنهام همیشه...
انگار که دیوونه شدم...
شب و روزام پشت شیشه...
اسم تو هیچ وقت از لبم،
حتی یه دم دور نمیشه...
همدم من تویی فقط...
هیچکی برام تو نمیشه...

قلب من، مال توست،
این تنها یادگاره...
اون منم که بی تو،
هر لحظه ش انتظاره...

بهش میگم اگه بخواد،
چشمامو فرشش می کنم...
دلو به دریا می زنم،
میگم که عاشقش منم...
میگم که از همه سری...
تویی فقط دل می بری...
میمیرم اون روزی که تو...
از سر راهم بگذری...

قلب من، مال توست،
این تنها یادگاره...
اون منم که بی تو،
هر لحظه ش انتظاره...

۱۳۸۳ بهمن ۱۷, شنبه

ستاره...

ستاره آی ستاره....
بگو یارم کجایه...
بازم آفتاب غروب کرد...
دو چشمونم به رایه....

ستاره، شب اومد باز دوباره....
زمستون، یه عمره موندگاره...
تن سردم دیگه طاقت نداره....
اگه یارم بیاد اون روز بهاره....
ستاره، کاشکی یه روز دوباره،
تو قلبم، گل آشتی بکاره...
ستاره، کاشکی یه روز دوباره،
تو قلبم، گل آشتی بکاره...

ستاره آی ستاره....
بگو یارم کجایه...
بازم آفتاب غروب کرد...
دو چشمونم به رایه....

ستاره، اگه برگرده خونه،
رو موهاش، می چینم یاس و پونه
آروم آروم می گیرم رو شونه ش.
می پاشم اشک شوق روی گونه ش
می سازم از صدای اشک و بوسه،
لالایی واسه خواب شبونه ش.

ستاره، کاشکی یه روز دوباره،
تو قلبم، گل آشتی بکاره...

ستاره آی ستاره....
بگو یارم کجایه...
بازم آفتاب غروب کرد...
دو چشمونم به رایه....

۱۳۸۳ بهمن ۱۵, پنجشنبه

خیلی وقته...

خیلی وقته که به خوابم نمیای، تویی که تموم دنیای منی...
دیگه شعرای منو نمی خونی، تویی که تنها دلیل بودنی...
خیلی وقته که صدای پای تو، این سکوت کهنه رو نمی شکنه...
بعد تو انگاری تنهایی داره، به دلم رنگ زمستون می زنه...
تو که نیستی، آسمون واسه گلا،
قطره بارونی نمی باره دیگه...
تو که نیستی مهربونیت دیگه نیست،
تو شبام هیچ کسی قصه نمیگه...
نمی خوام باور کنم که تو دلت، واسه من جایی نداری، مهربون...
قسم به غربت تلخ این قفس، پرم رو دیگه به آتیش نکشون...
نذار شونه هام تو دست بی کسی، بی تو تا همیشه تنها بمونه...
راز پر کشیدن از این قفس، غیر تو آخه کسی نمیدونه...
تو که نیستی، آسمون واسه گلا،
قطره بارونی نمی باره دیگه...
تو که نیستی مهربونیت دیگه نیست،
تو شبام هیچ کسی قصه نمیگه...

گل هیاهو از فریدون (4/4 رومبا)

(A)آهای |Em|خوشگل |C|عاشق، آهای |Em|عمر دقا|C|یق، آهای |Em|وصله به مو |G|های تو سنـ|D|ـجاق شقا|C|یق
آهای|Em| ای گل شب|C| بو، آهای |Em|گل هیا|C|هو، آهای |Em|طعنه زده |G|چشم تو به |D|چشمای آ|C|هو
دلم |Am|لاله ی عا|Em|شق، آهای |Am|بنفشه ی |Em|تر، نکن |Am|غنچه ی نشـ|Em|ـکفته ی قلـ|D|ـبم رو تو پر|C|پر
من که |Am|دل به تو |Em|دادم، چرا |Am|بردی ز |Em|یادم؟ بگو با من عا|D|شق، چرا برات زیا|C|دم؟
آهای|Em| صدای گیتـ|C|ـار، آهای |Em|قلب رو دیـ|C|ـوار، اگه |Em|دست توی دسـ|G|ـتام نذاری، |D|خدا نگهـ|C|ـدار(B)
دلت |Am|یاس پر احساسه، آی مریم |Em|نازم. تا اون |Am|روزی که نبضم بزنه، ترانه |Em|سازم،
برات |Am|ترانه سا|Em|زم، تو آهنـ|Am|ـگی و سا|Em|زم،
بیا |Em|برات می خوام |G|از این صدا |D|قفس بسا|C|زم
(A)-(B)

خاطرات سمینار 83

سلام.
میتونین روز نوشت سمینار (جشنواره علمی که تو مدرسه برگزار میشه) 83 رو تو وبلاگ: سمینار 83 (توی لینکها بخونین.