سعید برزگر ام؛ معمار و دانشجو. از شعر مینویسم -آنجا که زبان به تحلیل راه نمیدهد، و از معماری و شهر مینویسم -آنجا که زبان به شعر نمیچرخد.
۱۳۸۵ مهر ۷, جمعه
۱۳۸۵ شهریور ۲۸, سهشنبه
۱۳۸۵ شهریور ۲۷, دوشنبه
۱۳۸۵ شهریور ۲۵, شنبه
آتش، دیگر بس!
دی شب، به اتفاق خانواده، فیلم آتش بس را به صورت سی دی تماشا می کردیم. از کپی رایت و حق انتشار و تخلفاتش - که البته فعلا ًبدون کیفر هستند - که بگذریم، فیلم جالبی بود. حرفه ای نبود. نه بازیگران اصلی اش حرفه ای بودند، نه فیلمنامه اش، و نه حتی کارگردانش. سینماگر نیستم که اظهار فضل کنم!، اما هر کسی می تواند این را درک کند که فیلم کمی "لوس" است! البته از لحاظ معنایی و مفهومی جای خود دارد،: یک فیلم که می خواهد اختلاف ِ میان ِ یک زن متجدد و یک مرد متحجر را نشان دهد.
فیلم بسیار جای درس گرفتن دارد، همه ی ما به چنین عقایدی دچار هستیم که گاهی برای نگاه داشتن یک زندگی یا یک فرد باید آنها را تغییر داد، یا به عبارت بهتر با آن آشتی کرد. مسئله ی "کودک درون" که برداشتی روانشناسانه از احساسان فرد است را مطرح می کند و می گوید که برای حل اختلافات باید با این کودک آشتی کرد و او را نوازش کرد. این کودک، روح ماست و با این کودک است که زندگی می کنیم. گاهی قهر می کند و گاهی شیطنت! گاهی می خندد و گاهی می گرید! ...
زیاد وارد بحث روانشناسی موضوع - که البته بنده تبحر چندانی ندارم و نقل قول می کنم! - نمی شوم. تنها به گفتن این بسنده می کنم که باید با خود آشتی کنیم، تا بتوانیم با دنیا آشتی کنیم.
اشتراک در:
پستها (Atom)