۱۳۸۷ مهر ۸, دوشنبه

خانه ی نالان ِ من ...

آسمانت را به جبر
در اعماق زمین دفن می کنند
که شیاطین  ِ سپید روییده اند بر خانه ات
ابرها وقت باران به سخره ات می گیرند،
وقتی در و دیوار ِخانه رفتن را می نالد...
استخوان هایت سرد می شوند و
چشم هایت خیس ِ آرزوهای هرگز:
حق من بود
تک تک ِ پنجره های این خانه ...

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر