When I look into your eyes
I can see a love restrained
But darlin' when I hold you
Don't you know I feel the same
'Cause nothin' lasts forever
And we both know hearts can change
And it's hard to hold a candle
In the cold November rain
We've been through this
Such a long long time
Just tryin' to kill the pain
Yeahh..
But lovers always come
And lovers always go
And no one's really sure
Who's lettin' go today
Walking away
If we could take the time
To lay it on the line
I could rest my head
Just knowin' that you were mine
All mine
So if you want to love me
Then darlin' don't refrain
Or I'll just end up walkin'
In the cold November rain
Do you need some time
On your own
Do you need some time
All alone
Everybody needs some time
On their own
Don't you know you need some time
All alone
I know it's hard to keep an open heart
When even friends seem out to harm you
But if you could heal a broken heart
Wouldn't time be out to charm you
Sometimes I need some time
On my own
Sometimes I need some time
All alone
Everybody needs some time
On their own
Don't you know you need some time
All alone
And when your fears subside
And shadows still remain
I know that you can love me
When there's no one left to blame
So never mind the darkness
We still can find a way
'Cause nothin' lasts forever
Even cold November rain
Don't ya think that you
Need somebody
Don't ya think that you
Need someone
Everybody needs somebody
You're not the only one
You're not the only one
Don't ya think that you
Need somebody
Don't ya think that you
Need someone
Everybody needs somebody
You're not the only one
You're not the only one
Don't ya think that you
Need somebody
Don't ya think that you
Need someone
Everybody needs somebody
You're not the only one
You're not the only one
Don't ya think that you
Need somebody
Don't ya think that you
Need someone
Everybody needs somebody
کنارم بخواب و
به دورم بتاب و
از این لب بنوش
چو تشنه که آب و گل آتشی تو
حرارت منم من
که دیوانه ی بی قرارت منم من
خدا دوست دارد لبی که ببوسد
نه آن لب که از ترس دوزخ بپوسد
خدا دوست دارد من و تو بخندیم
نه در جاهلیت بپوسیم بگندیم
بخواب آرام پیش من
لبت را بر لبم بگذار
مرا لمسم و کن و دل را
به این عاشق ترین بسپار بخواب آرام پیش من
منی که بی تو میمیرم
لبت را بر لبم بگذار
که جان تازه میگیرم
قسم به بوسه ی آخر، قسم به تیر خلاص
قسم به خون شقایق نشسته بر تن داس
قسم به آتش پنهان به زیر خاکستر
قسم به ناله ی مادر، قسم به بغض پدر
قسم به مشت برادر، قسم به خشم رفیق
قسم به شعله ی کبریت و قسم به خواب حریق
قسم به بال پرستو به عطر فروردین
قسم به نبض ترانه، قسم به خاک زمین
که خونبهای تو خون سیاه جلاد است
سکوت دامنه در انتظار فریاد است
که خونبهای تو اتمام این زمستان است
طنین نام تو در ذهن خیابان است
رستنی ها کم نیست
من و تو کم بودیم
خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم
گفتنی ها کم نیست
من و تو کم گفتیم
مثل هذیان دم مرگ
از آغاز
چنین درهم و برهم گفتیم
دیدنی ها کم نیست
من و تو کم دیدیم
بی سبب از پاییز
جای میلاد اقاقی ها را پرسیدیم
چیدنی ها کم نیست
من و کم چیدیم
وقت گل دادن عشق
روی دار قالی
بی سبب حتی
پرتاب گل سرخی را ترسیدیم
خواندنی ها کم نیست
من و تو کم خواندیم
من و تو ساده ترین شکل سرودن را
در معبر باد
با دهانی بسته
وا ماندیم
من و تو کم بودیم
من و تو اما در میدان ها
اینک اندازه ی ما می خوانیم
ما به اندازه ی ما می بینیم
ما به اندازه ی ما می چینیم
ما به اندازه ی ما می گوییم
ما به اندازه ی ما می روییم
من و تو کم نه
که باید شب بیرحم و گل مریم و بیداری شبنم باشیم
من و تو خم نه و درهم نه و کم هم نه
که می باید باهم باشیم
من و تو حق داریم
در شب این جنبش نبض آدم باشیم
من و تو حق داریم
که به اندازه ی ما هم شده با هم باشیم
...
گاهی مسیر جاده به بن بست می رود
گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
در راه هوشیاری خود مست می رود
گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
اول اگرچه با سخن از عشق آمده
آخر خلاف آنچه که گفته است می رود
وای از غرور تازه به دوران رسیده ای
وقتی میان طایفه ای پست می رود
هر چند مضحک است و پر از خنده های تلخ
بر ما هر آنچه لایق مان هست می رود
گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند
وقتی غبار معرکه بنشست می رود
اینجا یکی برای خودش حکم می دهد
آن دیگری همیشه به پیوست می رود
این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست
تیری ست بی نشانه که از شست می رود
بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند
اما مسیر جاده به بن بست می رود
ای ديده ی دريده ی سبز ِ سرد!
شبهای مه گرفته ی دم کرده،
ارواح ِ دورمانده ی مغروقین
با جثه ی کبود ِ ورم کرده
بر سطح ِ موجدار ِ تو می رقصند...
با ناله های مرغ ِ حزين ِ شب
اين رقص ِ مرگ، وحشي و جانفرساست
از لرزه های خسته ی اين ارواح
عصيان و سرکشی و غضب پيداست.
ناشادمان به شادي محکوم اند.
بیزار و بی اراده و رُخ درهم
يکريز می کشند ز دل فرياد
يکريز می زنند دو کف بر هم:
ليکن ز چشم، نفرت ِشان پيداست
از نغمه های شان غم و کين ريزد
رقص و نشاط ِ شان همه در خاطر
جای طرب عذاب برانگيزد.
با چهره های گريان می خندند،
وين خنده های شکلک نابينا
بر چهره های ماتم ِشان نقش است
چون چهره ی جذامی، وحشتزا.
خندند مسخ گشته و گيج و منگ،
مانند ِ مادری که به امر ِ خان
بر نعش ِ چاک چاک ِ پسر خندد
سايد ولی به دندانها، دندان...
سردار احمدی‌مقدم:تعطیل شدن طرح امنیت اجتماعی تبلیغات انتخاباتی است
رییس جمهور سودان از سوی دیوان لاهه به جرم جنایت جنگی و جرم علیه بشریت تحت تعقیب قرار گرفت. این خبر عده ای را خوشحال و عده ای دیگر را ناراحت می کند. اما در نگاه اول، این "ناراحت شدن" کمی عجیب به نظر می رسد؛ همانطور که مقامات ایرانی نسبت به این حکم، واکنش منفی نشان داده اند و آن را نقض حق حاکیت و مصونیت رهبران کشور ها و "بدعتـ"ـی زشت نام نهاده اند. چرا که به منزله ی دخالت در امور داخلی کشور هاست. و آنها که خوشحال شده اند، خوشحالی شان از این روست که –به هر حال- قهرمانی پیدا شده تا یک جنایتکار جنگی را دستگیر کند.
این طور که مقامات ایرانی می گویند، روشی که دیوان لاهه پیش گرفته، این است که پا را اندکی فراتر از قانون و مسئولیت خود نهاده. اما چرا با وجود این همه موافق – که حکم را تصویب کرده اند، با این حکم برخورد صورت می گیرد؟ پاسخ این است که مقامات ایرانی، جدای از اینکه کاری که رییس جمهور سودان در جریانات دارفور انجام داده جنایت است یا نیست، کاری که دیوان لاهه می کند را محکوم کردند. یعنی اگر بپذیریم که دیوان لاهه پا را از قانون فراتر گذاشته است، می توانیم این اتفاق را این طور تفسیر کنیم که دیوان لاهه، کشور ها را در برابر ارزشی قرار داده، و مخالفانش به ضد بودن با آن ارزش و حمایت از جنایات جنگی متهم شده اند.
نمی دانم چرا هر اتفاقی که می افتد، می خواهیم تقصیر ها را از سر خود باز کنیم. به خدا آن کسی که خودکشی کرده مثل ما آدم بوده و می فهمیده. چرا باید به او برچسب "معتاد" و "بیمار" بچسبانیم ؟ مگر نه این است که اگر تعریف "بیمار روانی" را بپذیریم، همه مان بیمار روانی هستیم ؟ مگر نه این است که تا به حال هرکداممان یک بار هم شده به خودکشی فکر کرده ایم ؟ چرا این قدر بی مسئولیت هستیم؟ آن کس که خودکشی کرده، هر قدر هم کارش اشتباه باشد، باید جست و دلیلش را یافت. چرا که مسئولیت خودکشی با خود اوست، اما مسئولیت دلیل این خودکشی با همه ی ماست؛ همه ی ما. از آن کس که وظیفه ی ایجاد یک زندگی راحت برای این فرد دارد، تا حتی آن کسی که مثلاً برخورد خشن و نامناسب با این فرد داشته است. بیایید با چسباندن صفت "معتاد" و بیمار روانی" عده ی بیشتری را به این کار دعوت نکنیم و به فکر مسئولیت هایمان باشیم؛ البته اگر وجدانی در جامعه مانده باشد، اگر حس مسئولیتی در جامعه مانده باشد.
25 دانشجوی دانشگاه امیرکبیر به زندان افتادند.تنها به این دلیل که نسبت به دفن شهدا در این دانشگاه اعتراض داشتند.از کنار این مسئله به سادگی نمی توان گذشت،چرا که این مسئله از آنجایی به وجود آمده که هم اعتراض کنندگان و هم مسئولان می خواهند از سلاحی به نام خشونت برای پیشبرد خواسته های خود استفاده کنند؛اعتراض کنندگان به شیوه ی تظاهرات و مسئولان به شیوه ی بازداشت.
"خشونت" در هر شکلی که باشد، وسیله ای است برای اعلام حضور٬حال به هر دلیلی که باشد. مثلا ً تظاهر کنندگان برای اینکه اعلام کنند فلان مسئول یا ساختار بی توجه به خواسته های آنان تصمیمی گرفته و می خواهند بگویند که آنان را هم در معادلات تصمیم گیری اش وارد کند. و یا از طرف دیگر مسئولان امنیتی که می خواهند به شکلی اعلام کنند که ما اینجا هستیم و در صورت اعتراض،دستگیر خواهید شد.
خشونت،سلاحی است که اغلب ناخودآگاه،در اثر خشم به کار برده می شود و همیشه اثرات روانی نیز می گذارد.این اثر روانی،به هر شکلی که باشد،مثل ویروس می ماند و هر کس که مورد خشونت قرار گرفته،این خشونت را، به هر حال، در جایی بروز خواهد داد،و به این ترتیب،در تمامی جامعه پخش خواهد شد.مثلا ً اتفاقات دانشگاه امیرکبیر را که می بینم برایم عجیب نیست اگر در خیابان دو نفر بی جهت گلاویز شوند.به هر حال، خشونت، اثری در ذهن آدمی می گذارد که ناخوداگاه، در رفتارهایی هر چند کوچک آن را بروز می دهد.
خشونت آن جایی به وجود می آید که مجال گفتگو از بین رفته باشد.نمونه ی بارز و معروفش،آن خبرنگار عراقی است که هنگام سخنرانی بوش،کفش خود را به سمت او پرتاب می کند و خود را در کانون توجه ها قرار می دهد تا صدایش شنیده شود.اگر مجالی برای گفتگو بود،به هیچ وجه این اتفاق رخ نمی داد. و اگر به واقعه ی اخیر دانشگاه امیرکبیر برگردیم، می بینیم که کار انجام گرفته، بی توجه به خواسته دانشجویان، و تا حدی ضد آن بوده است.
خشم، از حدی که بگذرد، دیگر گفتگو را نمی شناسد و مانند طغیان رود،می خواهد همه چیز را در هم بکوبد. از این رو، باید حرف ها را شنید و زمینه را برای گفتگو ها فراهم کرد تا خشونت در جامعه همه گیر نشود و کار به جایی نرسد که کنترل آن، غیرممکن باشد.
