سهم من اینست ؟ [2]

حقیقتش پست قبلی رو که نوشتم، ماجرا از این قرار بود که من پای کامپیوتر و در حال کارای همیشگی بودم و اونور تلویزیون روشن بود و روی بی بی سی – که اینروزا فقط صدا داره و مثل رادیو میشه ازش استفاده کرد.
اخبار گو گفت : “جوانی در شهر منچستر…” و من دلم گرفت. حس همیشگی اون زمانی رو داشتم که خبر اعدام رو اعلام می کنه. انگار عادت کرده بودم که “جوان” و “اعدام” همیشه کنار هم استفاده میشن؛ انگار گوشام همیشه منتظر خبر اعدامه. عادت کردم به خبرای بد. عادت کردم به اینکه خبر کشته شدن کسی رو بشنوم، که فلان کس تو تظاهرات کشته شد، فلان کس دم در خونشون منفجر شد، فلان کس رو زیر گرفتن.. از رو پل انداختن.
خدایا کی میشه، کی میاد اون زمونی که ما از شنیدن یه خبر بد، تعجب کنیم ؟